Home birth Luna Isa; Ipan,
The contractions have started. I feel it is for real this time. It is early morning and the kids are so excited. Is the baby coming? We make up a game: with each contraction I call out and Bas and Ekko roll the sit ball too me so I can catch up the contraction. Papa is coming home from work and prepares the house for the birth: setting up the birthing pool, the mattress, the birthing kit, … I nap with the boys, try to rest for what is about to come. I feel like making spaghetti for the family. While Tom takes the boys to the ocean for a swim I prepare our meal. Will she soon be here? We go outside to look at the moon. She is so beautiful and bright, she has a glow around her; occasionally clouds pass by, but she is still there, waiting, watching the birth. Bas would rather stay up with me, but the contractions only start to intensify at 8 P.M. in the evening; it just only started. I was wearing the necklace, the beads my dear friends gave me gave me strength, my body and mind was so ready to give birth. I promise Bas I would wake him up, but Bas says he will wake up just before she arrives anyway. We call Roni a couple of hours later and by 11 P.M. everybody is here: Roni, Rhonda, Suzanne and Ginger. Tom is holding me to a catch every contraction together, it seems impossible without him; he is part of my birthing body. In between I have time to recover. I can smile to my friends and say a few words. I enjoyed these little conversations so much, it gave me strength, it made me feel so happy being at home like it was a garden day, like the seed we planted had to be harvested. Ginger is taking pictures in serenity; Suzanne does a great job comforting Ekko when he wakes up a few times. Roni is helping me concentrating on my breath, makes sure I relax my body in between the contractions. Rhonda gives me a few frozen grapes and the best ice cubes you can imagine in the whole world. She felt like an angle serving dinner on a golden dish. The warm water of the pool is comforting my body. I’m floating to relax. By 12 P.M. the contractions were so strong the pool edge was the place to put my head down, close my eyes and try to recover. It was intense, I needed Roni’s soft hand on my belly, Tom’s hand at my back; Rhonda’s cool washing cloth on my fore head. Sometimes all three needed to hold me and guide me through. After one moment of panic I was able to breathe again, panic, stay with me, until I felt her head leaving the birth channel. Meanwhile the boys woke up, probably because labor intensified so much at the end they might heard something. My water never broke; she was born in her water bag, which collapsed like a balloon a few seconds later; 2.18 P.M., September 26th 2009. We took her out and I held her in my arms. She was so beautiful, looked straight in my eyes … what a complete moment of happiness! My little girl was born, had long, elegant fingers and black hair. I was so happy my whole body relaxed and birthing the placenta wasn’t on my mind. Roni said: ‘we still have to birth that placenta’. Bas must have sensed her worry and said: ‘the placenta needs to come out’. So that is what we tried for an hour and half; in the pool, Luna feeding, out the pool, talking, Luna feeding and finally it came out sitting on the toilet. What a relief, time for champagne. Even the kids got the sparkling fruit cider. The breastfeeding was soothing for both of us. Afterwords she looked at me and listened to my song. I embraced my husband and kids; I embraced my friends, what a team of great women; thanks everybody to be part of this! You will always be in my hearth! Everybody stayed until 6 P.M. Tom went lying down with the boys, I held Luna Isa close to me, she nursed for a long time and finally we fell asleep together. I’m the happiest mother on earth.
Else
Thuisbevalling Luna Isa, Ipan Guam 09-26-2009
De weeën zijn begonnen. Deze keer is het echt. Het is ochtend en de kinderen zijn heel opgewonden. Gaat de baby komen? We vinden een spelletje uit: wanneer er een wee is roep ik en Bas en Ekko rollen de zitbal naar me toe zodat ik de wee beter kan opvangen. Papa komt dadelijk naar huis om de bevalling voor te bereiden: het geboortebad klaarzetten, de matras, de geboortekit, ... Ik doe nog een dutje met de jongens, proberen te rusten voor wat komen zal. Ik heb zin om spaghetti te maken voor ons gezinnetje. Terwijl Tom de jongens naar de zee meeneemt maak ik onze maaltijd klaar. Zal ze er snel zijn? We gaan naar buiten om een kijkje te nemen naar de maan. Ze is zo mooi en helder, ze heeft een gloed rond zich, occasioneel komen er wolken voorbij, maar ze is er nog steeds, ze wacht, kijkt naar de geboorte. Bas zou liever samen met me opblijven, maar de weeën beginnen pas intenser te worden rond 8 uur ’s avonds, het was nog maar het begin. Ik draag de halsketting, de kralen die mijn vriendinnen, kinderen en man me gaven. Ze geven me de kracht, mijn lichaam en geest zijn klaar om ons kind te wereld te brengen. Ik beloof Bas dat ik hem zou wakker maken, maar Bas gelooft er in dat hij vanzelf zal wakker worden wanneer ze er bijna is. We bellen Roni een paar uur later en tegen 11 uur ’s avonds is iedereen hier: Roni, Rhonda, Suzanne en Ginger. Tom houdt me vast zodat we samen de wee kunnen opvangen, het lijkt onmogelijk zonder hem, hij is deel van mijn bevallend lichaam. Tussen de weeën in heb ik tijd om te herstellen. Ik kan nog lachen naar mijn vriendinnen en een paar woorden zeggen. Ik hou van de kleine conversaties, ze geven met kracht, het maakte me zo gelukkig hier thuis met hen te zijn; het leekt wel een tuin dag, net alsof het geplante zaadje moest geoogst worden. Ginger neemt foto’s in sereniteit, Suzanne kan Ekko troosten wanneer hij wakker wordt. Roni helpt me bij het concentreren op mijn ademhaling, en zorgt ervoor dat ik mijn lichaam ontspant tussen elke contractie in. Rhonda geeft me een paar bevrozen druiven en de beste ijsblokjes dat die je je kan indenken.in de hele wereld. Ze was als een engel die eten op een gouden blaadje serveerde. Het warme water van het geboortebad troost mijn lichaam. Ik drijf om te ontspannen. Tegen 12 uur ‘s nachts zijn de weeën zo intens dat de badrand de enige oplossing biedt, ik sluit mijn ogen en probeer te herstellen. Het was heftig, ik had Roni’s zachte hand op mijn buik nodig, Tom zijn hand op mijn rug; Rhonda’s koude washandje op mijn voorhoofd. Soms had ik de drie van jullie nodig om me vast te houden en me door de wee te leiden. Na een moment van paniek kon ik weer adem halen, paniek, blijf bij me, tot ik haar hoofd het geboortekanaal voelde verlaten. Ondertussen zijn de jongens wakker geworden, waarschijnlijk omdat de arbeid zo intens geworden was dat ze misschien iets hadden gehoord. Mijn water brak niet, ze was geboren in haar waterzak, dewelke als een ballon open barste een paar seconden later, 2.18 ’s nachts op 26 september 2009. We namen haar uit het water en ik hield haar in mijn armen. Ze was zo mooi, keek recht in mijn ogen ... wat een moment van absoluut geluk! Mijn klein meisje was geboren, had lange, elegante vingers en zwart haar. Ik was zo blij, mijn hele lichaam ontspande zich dat ik de placenta helemaal vergat. Roni zei: ‘we moeten nog steeds de placenta er uit duwen’. Bas had waarschijnlijk de zorg in haar stem gehoord en zei: ‘we moeten die placenta er uit krijgen’. Dat is wat we probeerden, een uur en een half, in het geboortebad, terwijl ik Luna voedde en uiteindelijk kwam het er uit terwijl ik op het toilet zat. Wat een opluchting, tijd voor champagne. Zelfs de kinderen kregen bruisend fruit cider. De borstvoeding was rustgevend voor ons beiden. Ze keek naar mij en luisterde naar mijn liedjes. Ik omhels mijn man en kinderen, mijn vriendinnen, wat een team van fantastische vrouwen; bedankt iedereen om deel uit te maken van dit gebeuren! Jullie zullen altijd een speciaal plaatsje in mijn hart hebben. Iedereen bleef tot 6 ’s ochtends. Tom ging neerliggen met de jongens, ik hield Luna Isa dicht tegen me aan, ze dronk voor een hele tijd en uiteindelijk vielen we samen in slaap. Ik ben de gelukkigste mama ter wereld.
Else
No comments:
Post a Comment